پروفسور “ادوارد کوسیور” (Edward Kosior) می گوید که بسته بندی نوآورانه می تواند با بهبود ماندگاری محصول، به کاهش مقدار عظیمی از ضایعات مواد غذایی کمک نماید.

در این مورد شکی نیست که COVID-19 آسیب پذیری ما را به عنوان انسان به نمایش گذاشت و یادآوری واضحی را در مورد بهبود و پرورش محیط زیست و تغییر شیوه مدیریت منابع محدود خود به ما گوشزد نمود.

بنابر پیش بینی برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP) ،  به دلیل پیامدهای اقتصادی بحران کروناویروس احتمالا تعداد افرادی که با کمبود حاد مواد غذایی مواجه هستند دو برابر خواهند شد. این بدان معناست که حدود ۲۶۵ میلیون نفر در اثر کمبود غذا در معرض خطر مرگ قرار دارند.

بنابراین گرسنگی و نه COVID ، همچنان یکی از بزرگترین معضلات بشر است.

با وجود این آمار وحشتناک، هدر رفتن مواد غذایی جهانی هنوز واقعیت درد آوری است. سالانه حدود ۱٫۶ میلیارد تن مواد غذایی هدر می رود. ردپای کربن ضایعات مواد غذایی تقریبا معادل ۳٫۳ میلیارد تن گازهای گلخانه ای است که در طول یکسال در جو منتشر می گردند.

بدین ترتیب به نظر می رسد که کاهش جدی ضایعات مواد غذایی یکی از راهکارهای اساسی مقابله با بحران کمبود مواد غذایی باشد. اما عوامل مهمی این موضوع را تحت تاثیر خود قرار می دهند.

بالا بودن هزینه راحتی

تقاضای ما برای غذاهای تازه، راحت و سالم که دارای مواد مغذی و بی خطر هستند، منجر به افزایش مصرف سبزیجات تازه، میوه ها و غذاهای آماده شده است. این نوع محصولات عموما به دلیل ضعف کنترل دما و مدیریت بسته بندی از ماندگاری کوتاه مدتی برخوردار هستند.

حتی در کشورهای توسعه یافته با بسته بندی مناسب و زیرساخت های کنترل دما، میزان محصولاتی که سر از محل دفن زباله ها در می آورند زیاد است.

فساد مواد غذایی اجتناب ناپذیر است

در هندوستان حدود ۴۰ درصد از مواد غذایی قبل از رسیدن حتی به بازارها تلف می شود. تمام بسته بندی ها در مرحله پردازش انجام می شود که بیشتر آنها رطوبت را در خود محبوس می کنند و همین عامل باعث خراب شدن سریع غذا می شود.

در آفریقا و آسیا که در آن کاستی های هنگام برداشت و حمل و نقل،  هر ساله ۶ تا ۱۱ کیلوگرم سرانه مواد غذایی را از بین می برد، گزارش شده که ۵۴ درصد مواد غذایی طی فرآیندهای تولید، عملیات پس از برداشت و ذخیره سازی، تلف می شوند.

فساد مواد غذایی مشکل زیست محیطی و همچنین یک مسئله اخلاقی است. به همین دلیل افزایش ماندگاری مواد غذایی یک قدم اساسی به شمار می آید.

پرداختن به موضوع بسته بندی

بسته بندی ضعیف یکی از مؤلفه های کلیدی است که ما بر روی آن کنترل داریم و همین موضوع باعث شده آژانس “Innovate UK” با کمک صندوق “Newton Fund”، یک کنسرسیوم انگلیس و هندی برای یافتن راهکار رفع این مشکل تشکیل دهند.

این پروژه در سپتامبر ۲۰۱۷ آغاز شد و تلاشها تاکنون منجر به تولید یک نوع پلاستیک ساخته شده از پلیمر قابل تبدیل به کمپوست و ضایعات نشاسته ای گردیده که امکان تنفس یا آزادسازی رطوبت را دارد.

افزایش پایداری ذخیره سازی مواد غذایی هنگام حمل و نقل، حتی در دمای بالاتر محیط، از خواسته های اصلی این کنسرسیوم بوده است. هدف آنها تولید بسته بندی فعالی بوده که بتواند مواد غذایی را در مراحل مختلف تولید و حمل و نقل محافظت نموده و از نفوذ هوا و رطوبت ممانعت به عمل آورد.

تولید و پرورش مواد غذایی نیاز به سرمایه های مختلف؛ آب، زمین، انرژی و سوخت دارد. اگر در نظر بگیریم که ۳۰ تا۴۰ درصد از همه چیزهایی را که تولید شده، دور بریزیم، این بدان معنی است که ما فقط مواد غذایی را هدر نمی دهیم، بلکه ۳۰ تا۴۰ درصد از کل منابعی را که برای تولید آن غذاها بکار برده، تلف کرده ایم.

از این نظر، ساخت بسته بندیهای قابل تبدیل به کمپوست سرمایه گذاری کوچکی در راه طولانی محافظت از کلیه منابع است.

براساس گفته مدیر انجمن” Industry Council for Research on Packaging and the Environment” هزینه بکارگیری منابع مختلف؛ آب، زمین، انرژی و غیره جهت تولید و توزیع مواد غذایی، ۱۰ برابر تولید بسته بندیهای آنها است. این بدان معنا است که وقتی یک ماده غذایی را هدر می دهیم، ۱۰ برابر منابعی را که می تواند برای تهیه بسته بندی محافظ آن استفاده شود را تلف می کنیم.

علاوه بر آن دفن زباله ها ۲۰ درصد از کل انتشار گازهای متان را تولید می کنند.  بنابراین استفاده از نوع صحیح بسته بندی پلاستیکی برای جلوگیری از اتلاف مواد غذایی می تواند به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ما کمک نماید.

با توجه به COVID-19 ، فیلم های محافظ به احتمال زیاد می توانند از آلوده شدن مواد غذایی محافظت کنند. موضوعی که همه ما حتی بعد از تمام شدن بیماری همه گیر باید در نظر بگیریم.

(برگرفته از سایت: new food magazine)

چاپ